MÓJ ANIOŁ

                              MÓJ ANIOŁ

Zatrzymał się nagle w pół drogi

Oczy przetarł chusteczką błękitną jak Niebo

Minę miał posępną i stanął gdzie drzewo

najwyższe tam rosło przy łące nad rzeką.

Spojrzał na mnie uważnie, jakby słowa ważył

jakie miał mi szepnąć do ucha tajemnie,

Ale milczał tak stojąc a ja już myślałam,

Że to co mi powie będzie mi natchnieniem.

Wreszcie się uśmiechnął i stwierdził rzeczowo:

- Unieś głowę w górę i żyj nastrojowo.

Tak dziś mało jest wokół prawdy i luksusu

Ludziom brakuje wiary przy ich animuszu

Pędzą goniąc ułudy i gubią się w tłoku

Przepychankach dialogach i słowach wyroku.

Im nie pamięć  przyświeca, ale zapomnienie:

Skąd pochodzą i gdzie mają swe mocne korzenie

I którędy  zmierzają do swojego celu,

który mija się z prawdą, a takich jest wielu.

Popatrz jak cisza tu teraz panuje,

w niej trwać trzeba codziennie inaczej popsują

każdy szczegół naszej przy nich obecności

Bez nas są zgubieni nie znajdą Miłości.

Anna Kenig-Kacperska

Człuchów.2012.10.08.

Z cyklu : „Niebieska moc”